ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2020

Φέτος είναι μια ιδιαίτερη χρονιά. Η γιορτή του Πολυτεχνείου μάς βρίσκει κλεισμένους στα σπίτια μας, απομονωμένους, φοβισμένους. Δεν μπορούμε να βρεθούμε στο σχολείο μας, να δημιουργήσουμε, να τραγουδήσουμε, να ονειρευτούμε, όπως κάναμε κάθε χρονιά τέτοια μέρα. Μια ατμόσφαιρα φόβου είναι ένα στοιχείο που θυμίζει εκείνες τις μέρες του 1973, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη επέτειο. Αυτές οι συνθήκες δε μας αφήνουν μεγάλα περιθώρια να κάνουμε πολλά πράγματα, μπορούμε όμως να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, και σ’ αυτό ίσως βοηθήσει το παρακάτω υλικό που παραθέτουμε από το διαδίκτυο και αναφέρεται στην εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Πρόκειται για γιορτές του Μουσικού Σχολείου Πειραιά και άλλα βίντεο με παρόμοιο περιεχόμενο.

Έχουμε μια γιορτή του σχολείου μας από το 2015:

https://www.youtube.com/watch?v=psX3y_r0Ilg&feature=youtu.be

Άλλη μια γιορτή μας από το 2018:

https://www.youtube.com/watch?v=5cvgZLPhw2s&feature=emb_title

Ένα βίντεο που φτιάχτηκε για σχολική γιορτή ενός άλλου σχολείου:

https://www.youtube.com/watch?v=0n2VVjssWmI&t=2s

Αλλά και μαθητική ταινία του 6^ου Γυμνασίου Νίκαιας από επίσκεψη στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών:

https://drive.google.com/file/d/1-PF0ApKSJsWY1Fpex2m-3fPCaL5P_B1s/view

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης ορισμένα ντοκιμαντέρ που αναφέρονται στη συγκεκριμένη περίοδο, όπως «Το χρονικό της δικτατορίας 1967-1974» του Παντελή Βούλγαρη:

https://www.youtube.com/watch?v=cjusg4UCeDg

Και το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μακρή «Εδώ Πολυτεχνείο»:

https://www.youtube.com/watch?v=kMKiDl8RV2o

Τέλος, κλείνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα με ένα ποίημα του Αζίζ Νεσίν με διαχρονική αξία, που υπενθυμίζει το καθήκον κάθε ανθρώπου που θέλει να θεωρείται ελεύθερος, το καθήκον να μιλάει!

https://www.youtube.com/watch?v=9vFim5ep0jM

Σώπα μη μιλάς!

του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή

κόψ’ τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

“σώπα”.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: “εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!”

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

“κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ… σώπα!”

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,

“θα βρεις το μπελά σου, σώπα”.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα”.

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε “Σώπα”.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:

“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα”.

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα, μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν’ την να σωπάσει.

Κόψ’ την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!….